احتمالا شما هم تا کنون کلماتی همانند واقعیت افزوده و یا Argumented Reality را شنیده باشید؛ کلماتی که شاید در نگاه اول گیج کننده به نظر برسند اما بد نیست بدانید که واقعیت افزوده یک محیط دیداری و شنیداری است که اطلاعاتی افزون بر آن چه از محیط پیرامون خود توسط حواس پنجگانه دریافت می‌کنیم را در اختیار ما قرار می دهد.
همان طور که می دانید بازی های ویدیویی نزدیک به چهل سال (اوایل دهه 1970) است که ما را سرگرم کرده اند و این در حالیست که امروزه گرافیک های کامپیوتری هم با پیشرفت زیادشان، کیفیت بصری بازی ها را لایق صفت خارق العاده کرده اند؛ حال پیشرفت فناوری در دنیای امروز موجب شده است تا هر آن چه در محیط اطرافمان قرار دارد در بردارنده اطلاعاتی مجازی باشد و به این ترتیب محققین و مهندسین بر آن شده اند تا تصاویر گرافیکی را از تلویزیون و مانیتور بیرون بکشند و با دنیای واقعی پیرامون ما یکپارچه سازند.
به بیان ساده تر واقیت افزوده یا (AR) ترکیبی از اطلاعات دیجیتال با محیط اطراف (لایه دیجیتالی از محتوا) کاربر است که با افزودن عناصر مجازی به دنیای واقعی، مفهوم و تجربه جدیدی را به ارمغان می آورد. در واقع واقعیت افزوده از زاویه دید دوربین موبایل، تبلت یا وب کم و … روی دید کاربر قرار می گیرد و به این طریق اطلاعات و یا اشیا جدیدی را به محیط واقعی اضافه می کند؛ برای مثال اگر به شهر ناآشنایی سفر کرده باشید تنها کافیست با دوربین گوشی تلفن همراه به محیط اطرافتان نگاه کنید تا به کمک این برنامک از نزدیک ترین ایستگاه مترو یا رستوران های اطرافتان مطلع شوید و بتوانید راه خود را پیدا کنید.
در همین راستا انتشار و رشد فوق العاده یک بازی به نام Pokemon Go باعث شده است تا کاربران بیشتر در مورد واقعیت افزوده (Argumented Reality) کنجکاو شوند؛ البته ذکر این نکته الزامیست که پروژه تانگو گوگل و پروژه هلولنز مایکروسافت دیگر تکنولوژی هایی هستند که در حال حاضر طلایه دار عرصه واقعیت افزوده هستند.
بد نیست بدانید اگر چه تا چند سال پیش این فناوری مفهومی آینده نگرانه به نظر می رسید ولی شواهد کنونی حاکی از آن است که این فناوری عزم خود را جزم کرده تا مرز میان واقعیت و داستان را از میان بردارد و علی رغم این که واقعیت افزوده یک تکنولوژی جدید نیست اما می توان پیش بینی کرد در آینده ای نه چندان دور همه خیابان ها، ساختمان ها و حتی شهروندان نیز بتوانند بعضی از این اطلاعات باشند.
توجه به این نکته که توماس کودل (محقق کمپانی بویینگ) اولین بار در سال 1990 عبارت واقعیت افزوده را برای توضیح نمایشگر هایی که مانند کلاه روی سر سوار می شوند به کار برد و هدف اصلی وی طراحی روشی برای نمایش و دریافت سریع اطلاعات بین انسان و کامپیوتر بود، داستان را جالب تر می کند.
واقعیت افزوده بطور کلی به سه شاخه اصلی یعنی سیستم های Pattern based (مبتنی بر الگو و اپلیکیشن طرح ها را بر اساس الگوی آن ها شناسایی می کند)، Location based (مبتنی بر مکان و اپلیکیشن محتوای کاربردی را بر اساس مکان کاربر توسط GPS در قالب واقعیت افزوده در اختیار کاربر قرار می دهد) و Gesture based (مبتنی بر بدن و اپلیکیشن می تواند حرکات مختلف بدن کاربر را تشخیص و بر اساس آن ها از کاربر ورودی و دستور دریافت نماید) تقسیم می شود.
علاوه بر این در واقعیت افزوده عناصر معمولا به صورت بی درنگ اضافه شده و مرتبط با عناصر محیطی می باشد، همانند نمایش امتیاز مسابقات ورزشی در زمان پخش از تلویزیون؛ هم چنین اپلیکیشن های واقعیت افزوده روی برنامه های سه بعدی مخصوصی نوشته می شوند که به توسعه دهندگان این اجازه را می دهد تا انیمیشن ها و اطلاعات دیجیتال خود در برنامه کامپیوتری را به یک نشانه یا Marker خاص در دنیای واقعی تبدیل کنند.
حال که با مفهوم واقعیت افزوده آشنا شده اید ممکن است برای برخی از شما عزیزان این سوال مطرح شود که تفاوت واقعیت افزوده با واقعیت مجازی در چیست؟ می دانیم واقعیت مجازی فناوریی است که در آن محیطی مجازی در جلوی چشمان کاربر قرار می گیرد که البته با تغییرات جهت دیدگاه کاربر این محیط نیز واکنشی متناسب نشان می دهد و براساس حرکت سر و بدن آن محیط مجازی تعامل برقرار می کند؛ بر این اساس در حقیقت واقعیت مجازی تنها واقعیت را شبیه سازی می کند و فاقد مادیت فیزیکی است اما در واقعیت افزوده، بخشی از اطلاعاتی که کاربر درک می کند در دنیای واقعی وجود دارند و بخشی از آن توسط کامپیوتر ساخته شده و به دنیای واقعی افزوده می شود.
و در پایان فراموش نکنید که برای تجربه این دو تکنولوژی نیاز به سخت افزار و نرم افزار ( برخی از اجزا اولیه که در بسیاری از سیستم های واقعیت افزوده یافت می شود عبارت است از دوربین، پروژکتور کوچک، تلفن هوشمند و کلاهک های رنگی) وجود دارد و هرچند این سیستم نقاط قوت بسیار بالایی دارد اما پیاده سازی آن در سطحی گسترده باعث می شود کاربردهای وسیع و همه جانبه آن برای تمامی گروه های کاری و سنی، بیشتر مشخص شود؛ هم چنین با عرضه بازی پوکمون گو که از AR استفاده می کند، می توان گفت اکنون زمان شروع قدرت نمایی واقعیت افزوده است.
به نظر شما آیا واقعیت افزوده می تواند سهم مهمی در پیشرفت برنامه ها و بازی های آینده داشته باشد؟
